De straten van India: wat leerde ze me?

Hallo lieve vrienden en familie,

Tijd voor een korte update, vanuit Rishikesh, een mysterieus dorpje gelegen aan de Ganges, tegen het Himalayagebergte aan. Ik zit hier met mn wollen wintertrui, drie truitjes eronder, shawl en geitenwollen sokken (jaja, ik kan mezelf geitenwollen sokkendrager noemen), en nu is het aangenaam. De nachten zijn koud, en na ruim twee maanden alleen reizen worden ze soms een beetje eenzaam. Maarrrr...dat wisten we van te voren!
Het zou oneerlijk zijn om alleen de leuke momenten met jullie te delen, want deze reis is net zoals het leven zelf, en bestaat uit net zoveel ups en downs, stroomversnellingen, waterkolken en kalm ebbende waterstromen als Ma Ganga, Moeder Ganges, de oergodin, het leven, zelf.
Zij die leven geeft, Ma Ganga, de grootste rivier in India, wordt hier geeerd door iedere Indier. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, komen Indiers vanuit heel het land om hier, zo dicht mogelijk bij de oorsprong van de Ganges, wat van haar water over hun hoofd te sprenkelen voor goddelijke zegeningen. Felgekleurde glitterende gewaden van vrouwen strijken neer langs de oeverbedding, zij hebben het geld om kleding te dragen en om te reizen met hun kinderen en echtgenoot. Ze vormen een schril contrast met de vrouwen op straat, die kuchend en rochelend met smerige haren en voddenkleren naast de koeien op straat slapen. Vaak zijn de vrouwen uit de samenleving verbannen omdat ze zwanger zijn geraakt, menigmaals vanwege een (familiaire) vekrachting. Hun kinderen verkopen nootjes of zelfgemaakte tekeningen met enkel een smerig t-shirtje aan, zonder broekje of schoenen. Dikke groene snottebellen druipen uit hun kleine neusjes, maar hun ogen stralen nog helderheid uit. Als ze ouder worden verandert dat, het bedelen gaat over in zakkenrollen en stelen en zodra je als buitenlander niets geeft of koopt krijg je allerlei verwensingen naar je hoofd geslingerd. Maar ja, wie ben ik om boos te worden? Wat zou ik zelf doen als ik zo'n kind was en al de mensen om me heen zou zien, die wel schoenen hebben, gekamde haren haren hebben en zich niet vanaf zonsopkomst tot zonsondergang hoeven te bekommeren om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen om mijn hongerige maag te vullen?
Na verloop van tijd worden de heldere oogjes dof, en na al die jaren leven op de vieze straat, tussen de koeiestront en het afval, vreten de ziektes zich in hun lichamen. Chronische longontstekingen, afgestorven handen en voeten, ontstoken ogen die leiden tot blindheid en open etterende wonden. De doffe oogjes zijn glazig wit geworden totdat de kleur van hun iris volledig verdwenen is en ze niet langer kunnen zien. Ze zijn blind geworden.
Misschien is het maar beter dat ze niet meer kunnen zien dat er niemand is die hun helpt. Geen rijke Indische zakenman die een opvangcentrum bouwt. Geen overheid die een sociaal beleid voert. Geen moeder meer, want die is inmiddels dood.
Geen mens bekommert zich om ze. Ja hier en daar een toerist, maar na 1 week India heeft iedereen wel door dat het niet opschiet om ieder kind een rupee te geven. Je zou de hele dag bezig zijn. Is het beter om je ogen te sluiten en door te lopen? vroeg ik me in het begin af. Iedere keer voel ik me zo ellendig als ik naar ze kijk. Iedere keer springen de tranen in mijn ogen.
Maar dan zou ik mn ogen sluiten voor de wereld. Ik zou ze verbannen uit het straatbeeld en ze letterlijk geen blik waardig gunnen.
Dus ik probeer mijn ogen niet te sluiten. Ik probeer niet de andere kant uit te kijken, hoe eng en verminkt de mensen er ook uit zien.
Ik probeer ze te groeten met Namaste en ze een vriendelijke lach te gunnen.
Jij hoort in mijn wereld. En ik zie je. Je bent een mens net als ik, niets meer en niets minder. Wij zijn mensen en wij leven, en dat is wat ons verbindt.
Vaak merk ik dat het gewaardeerd wordt als ik ze alleen al aankijk. Mijn lach wordt beantwoord met een lach. Onze ogen treffen elkaar. Ergens herkennen we onzelf in de ander. Het handje bedelende handje zakt. Het gaat niet langer om de rupee. Het gaat erom dat we mensen zijn, en dat is wat ons verbindt.

De sociale problemen en gezondheidsproblemen zijn hier zo groot van omvang en vragen om een structurele overheidsaanpak.
Maarja laat het nou net die overheid zijn die in India vrij weinig verbetering brengt voor de armsten in de samenleving...

Ik hoor mezelf ruim een jaar geleden, tijdens een zomerse barbeque met vrienden, nog een betoog houden over wat er allemaal niet deugt aan de Nederlandse overheid: uitkeringen worden te makkelijk gegeven, het schoolsysteem is te theoretisch, de verkiezingscampagnes zijn net commerciele reclameslogans en we zijn veel te veel een sociale verzorgingsstaat.

Oei.
Wat een onwijze woorden waren dat.

Wat ben ik ontzettend blij met de Nederlandse overheid.
Wat ben ik blij dat wij zo'n sociaal systeem hebben wat inderdaad de inkomens van de rijkeren afroomd, zodat ' de armeren' in staat zijn hun huur en voedsel te betalen, waardoor ze een menselijk bestaan kunnen leven. Een systeem waarbij ieder kind naar school kan! Gratis!
Sterker nog het is verplicht!
We zeuren over het ziektekostenstelsel maar hoeveel mensen leven er in Nederland in een leprakolonie? Hoeveel vrouwen worden er uit de samenleving vebannen omdat ze zwanger raken als gevolg van een verkrachtig? Hoeveel mensn zien wij in de kou op straat zonder benen bedelen voor een paar cent? Hoeveel kinderen zien wij langs de snelweg slapen in kartonnen dozen???
Hoe vaak lezen wij in de krant dat er in de kerstnacht 163 mensen zijn doodgevroren van de kou omdat ze alleen een katoenen lap hadden om hun lichaam te bedekken?

Wat zijn wij gezegend dat we in Nederland wonen. Wat mogen wij blij zijn met onze regering.
Wat mogen wij blij zijn dat als we iets mankeren, we naar een ziekenhuis kunnen.

Alle mensen die klagen over het Nederlandse beleid zou ik met klem willen adviseren om eens een kijkje in India te nemen!

India heeft me geleerd Nederland meer te waarderen, ons systeem en de manier waarop wij dingen doen.
Maar niet alleen dat, India en vooral het buddhisme heeft me geleerd me meer in een ander te verplaatsen. Niet te oordelen. Onvoorwaardelijk lief te hebben, alles en iedereen zonder grenzen. Om zelfs in het allerlelijkste en onaardigste, iets moois te zien. Angst en wantrouwen tranformeren tot liefde.

Deze reis heeft me geleerd kritisch naar mezelf te kijken. Hoe ik een liefdevoller mens kan worden voor mijzelf en mijn geliefden.
Hoe ik Fleur, met een piekerende geest, een gezonde heldere geest kan ontwikkelen. Een geest, een state of mind die in balans is, want daar vloeit zoveel uit voort wat we doen in ons leven.

Een reis naar binnen, dat is het zeker geworden. Een prachtige, avontuurlijke, spannende, intieme, gevoelige, heftige reis, waarbij ik veel obstakels op mijn pad tegenkwam.
Ik ben zo allemaal overkomen.
Veni. Vidi. Vici.
Ik kwam. Ik zag. Ik overwon.

Ik overwon, want deze zoektocht leidde me via de obstakels dieper naar binnen, naar mijn ziel. Ik heb weer leren luisteren naar mijn ziel.
En die is puur.
Net als die van jou.
Als die van iedereen.
En dat is wat ons verbindt met alles, elkaar, de mensen, de dieren, de bloemen, de wateren, de aarde, de woestijn, de zon, de maan en de sterren.
Want alles is één.
Niets bestaat onafhankelijk.

Alles is één.