Retraite.... Ik ben stil en ik lach

Zo. Diepe zucht. De stilteretraite zit erop. Acht dagen lang heb ik me vrijwillig opgesloten in een buddhistisch tibetaans klooster hoger in de Himalaya bergen. Geen grap, geen lach, geen sociaal praatje, geen goedemorgen, geen lichamelijk contact, geen oogcontact, uren achter elkaar in de lotushouding (gekruiste benen) zitten, mantra's zingen en heel veel mediteren en elke dag in een lange koude rij wachten voor rijstepap.
Het heeft mijn leven veranderd.
Hoe dan, zullen jullie misschien denken. Ik kan proberen het uit te leggen, maar ieder woord wat ik gebruik is slechts een zwakke afspiegeling van de hogere krachten en transformaties die hier plaatsvinden.
Waar moet ik in godsnaam beginnen....? Bij het begin...

Als ik de weg naar Tushita, het klooster, bewandel kom ik op mijn weg een Nederlandse man tegen, genaamd Hanko. Hij loopt een tijdje aan mijn zijde totdat we samen door de poort lopen. De poort naar een nieuwe wereld. Talloze nonnen en monniken benen zich een weg door het kloosterterrein wat uit diverse gebouwen, stenen trappetjes, grasvelden, retraitehuisjes, picknickbanken en een stupa (mini tempeltje) bestaat. Eenmaal een kamer toegewezen, probeer ik nog gauw zoveel mogelijk informatie los te peuteren omtrent de beweegredenen van mijn kamergenoten om deze stilteretraite te doen. De prachtige Spaanse Carmen in masseuse in de Caribean. Lior, een blanke Israelische is een zeer begaand sociaalwerker en heeft een zachtaardig gezicht a la Maria. Ze zijn van mijn leeftijd, allemaal onafhankelijke vrouwen op reis, allen nieuwsgierig naar meer...
Bij de eerste bijeenkomst gaan de 40 deelnemers in een cirkel zitten en vertelt iedereen wat zijn of haar beweegredenen zijn om dit te doen. Als ik aan de beurt ben weet ik niet wat ik moet zeggen. "My name is Fleur from the Netherlands and I am here....because my feeling said I should go here. Actually I was guided by a feather." Veertig paar ogen kijken me nieuwgierig aan. Wat the fuck zeg ik nu eigenlijk? Guided by a feather...? Ze zullen wel denken dat ik knettergek ben... Snel besluit ik met "thats it, next please".... Urenlang, als de stilte is ingegaan, bedenk ik me nog steeds hoe stom ik was om zoiets raars te zeggen, ik voel me onzeker en bedenk me vooral wat de rest van me vindt.
De volgende dag beginnen de lessen van Jimmy, een Amerikaan van oorsprong die in the 60's naar India is gekomen om vooral hasj te roken. Jarenlater bekeerde hij zich tot het buddhisme. 'Nou dat zal me wat worden, denk ik in mezelf, zo'n ouwe grijze hippie die ze uit de kast hebben getrokken om deze retraite te leiden.' Zijn verhaal hoor ik aan als een onsamenhangend geheel en ik erger me aan zijn gebrek aan structuur in zijn verhaal. De meditaties worden geleid door een geimporteerde monnik uit Hawai die veel weg heeft van de dikke honingetende pater uit Robin Hood. Tijdens de avondretraites na het eten vertelt hij dat hij het niet zo leuk vindt als er soep geserveerd wordt zonder groenten of tofu erin. " In that case I choose to only eat bread with a lot of peanutbutter and honey..." En daarna trekt hij een brede glimlach op zijn gezicht. Alsof die gedachte de enige is die hem gelukkig maakt. Pindakaas met honing...
De volgende dag praat Jimmy over de mind, onze gedachten en hoe snel we een oordeel vormen over mensen.
Langzaam maar zeker dringt het tot me door hoe gekleurd mijn mening was vanaf het begin dat ik de poort van het klooster in liep. Jimmy praat over ' a broader perspective', oftewel de dingen vanuit het positieve bekijken en niet vanuit je zelf. En de 'dingen' (externe omstandigheden, mensen of gebeurtenissen) vooral niet je stemming laten beinvloeden. Want, zo zegt hij, externe omstandigheden kunnen ons geen daadwerkelijk geluk schenken. Enkel een gezonde geest kan overal en altijd, ongeacht de omstandigheden gelukkig zijn.

Met toenemende mate van interesse ga ik zijn lezingen volgen en kom tot de conclusie dat die grijze exhippie op heel veel gebieden toch wel gelijk heeft.
Meer dan gelijk. Het komt verdomde dicht bij De Waarheid.
Ik ben stil.

Naarmate de dagen volgen, observeer ik de andere participanten en ik kom tot de conclusie dat wij mensen eigenlijk allemaal hetzelfde zijn. We willen allemaal gelukkig zijn en zoeken manieren of middelen om zo gelukkig mogelijk te worden. Na de ijskoude nachten in het klooster, toverde de mokken hete thee in de ochtend bij iedere participant een glimlach op zijn of haar gezicht. Bij het ondergaan van de zon wendt iedereen zijn of haar gezicht naar het zachte licht. Als moederaap voorbij wandelt met achter haar een ieniemienie baby-aapje, kijkt iedereen vertederd toe. Niemand wordt boos of chagrijnig van de kindjes van moeder natuur. Wat ik ontdekte, bleek een belangrijke sleutel voor mijn verdere reis in India. Hoe onaardig of vies sommige Indiers ook zijn, ik probeer niet te kijken naar wat het verschil is tussen hem of haar en mij, maar wat onze overeenkomsten zijn. De rikshachauffeur die me wilt oplichten door teveel geld te vragen heeft waarschijnlijk mensen om hem heen waar hij van houdt. Waarschijnlijk heeft hij een gezin thuis om te onderhouden. En als je beself dat meer dan de helft van de Indiase gezinnen onder de armoedegrens leeft, is het misschien niet heel terecht of nuttig om boos te worden op de rikshachauffeur. Wat zou ik doen als ik een vader was in India met een vrouw en kinderen waar ik voer moet zorgen? Waarschijnlijk zou ik die toerist ook meer dan gebruikelijk vragen. We willen allemaal hetzelfde. Gelukkig zijn. En het beste voor de mensen waar we van houden.

Bij iedere nare of vervelende situatie (en geloof me dat zijn er heeeeeel veel) probeer ik me in te leven in de andere persoon. Compassie noemt de Dalai Lama het. En het helpt. Het werkt! Met hoe meer liefde ik de wereld waarneem, ook al wordt me de huid volgescholden als ik geen geld aan bedelaars geef, of als ik voor de tienduizendste keer in de brandende hitte de verkeerde richting op gestuurd wordt, met hoe meer liefde ik naar de mensen kijk, hoe minder boos ik word. Hoe begripvoller ik word. Ik blijf gewoon stil en ik lach. Ik merk dat mijn eigen gemoedstoestand rustiger wordt. En dat is fijn in een alles behalve rustig land als India.

Om terug te keren naar het kloosterverhaal: de retraite was een geweldig mooie ervaring. Het verbaast jullie misschien niet dat Lior, Carmen en ik nog een week samen hebben doorgebracht in een ander klooster. Samen deden we 's ochtends yoga en meditaties bij de opkomende zon.

Een paar uur nadat we in onze nieuwe verblijfsplaats (off the beaten track) genesteld waren, zagen we Hanko, de lange Nederlander ineens.
Wat een toeval....! ;)

Inmiddels weet ik dat toeval niet bestaat, dus geinteresseerd in zijn achtergrond, ontdekken we dat hij iemand blijkt te zijn met een uitstekend ontwikkeld zesde zintuig. Hij ziet aura's, voelt d.m.v. acupressuur waar mensen pijn hebben en 'leest' wat iemands intenties of beweegredenen zijn. Hij is een zeer bescheiden persoon, maar uiterst intelligent en liefdevol in zijn werk. De twee daaropvolgende dagen geeft hij ons les in de vorm van een introductie tot het ' voelen' van energetische blokkades en deze op te heffen.
Wow! Ik val van de ene in de andere verbazing als Hanko met zijn handen de energie rond mijn lichaam voelt en met observerende, zachte stem het volgende beschrijft:
"In dit geval constateer ik een overactieve lever wat wijst op een lager zelfbeeld en veel zelfkritiek, die ze waarschijnlijk door de destructieve energie van een ander persoon heeft opgebouwd. Hierdoor zoekt ze de fout altijd bij zichzelf in plaats van bij een ander. Het is beter om dit te veranderen.

Wat ik direct al voelde is dat Fleur over natuurlijke krachten beschikt om mensen te helen. Zij is een natural healer. Zij is iemand die altijd eerst aan andere denkt en dan pas aan zichzelf. Ze voelt de gemoedstoestanden en pijnen van een ander perfect aan. Zij wilt alleen maar mensen helpen."


Ik ben stil.
Is dat de reden waarom ik hier op aarde ben?
Hij knippert met zijn ogen en glimlacht.