Champagne, moeras en melaatsen

Lieve vrienden en familie,

Wees gerust: jullie MacFleurie is still alive & kicking!
Het had niet veel gescheeld of ik was werkelijk ten onder gegaan aan het zware uitputtend veelvergende allesveslindende maar bovenal fenomeniale uitgaansleven in Paramaribo. Inmiddels heb ik in samenspraak met the girls (Ing en Eef)een tijdswijziging aangebracht in de week: het weekend begint voortaan op donderdagavond en eindigt op maandagochtend. Donderdagavond is steevast Havana Lounge, waar we onze salsa en merengue oefenen op de ritmische klanken van de opzwepende Zuid-Amerikaanse muziek. Vrijdagochtend is dan ook een zware ochtend, maar met de heerlijke koffie van Louisa (typisch Surinaams: Veeeeeeel suiker)kom ik de dag wel door.

De weekenden zijn heerlijk, al moet ik bekennen dat ik de afgelopen weken weinig weekend heb gehad: 24/7 bezig met de productie voor de gedramatiseerde documentaire Peerke Donders, een Hollandse missionaris die zich gedurende zijn verblijf in Suriname bekommerde om de melaatsen. Zij werden verstoten uit de samenleving en gedropt op Batavia, een eiland enkel omgeven door moeras en rivier zodat enige uitvlucht onmogelijk was.

Toen ik een maand geleden aan dit project begon wist ik werkelijk niet waar ik moest beginnen: filmproductie was helemaal nieuw voor me. Voor de leken onder ons, filmproductie houdt in basic in dat je alles organiseert wat het mogelijk maakt dat de filmploeg werkelijk kan draaien. Dit houdt in hotels boeken (en veel omboeken!), mensen inhuren voor het decor, requisieten en kleding, afspraken maken met mensen die in de film voorkomen, het regelen van klamboe's, veldbedden, bootvervoer (waar haal je in godsnaam een speedboot vandaan?), Onafhankelijkheidsplein afzetten (om 6 uur 's ochtendes: dag meneer de politiecommissaris, de filmploeg heeft besloten vandaag uit te slapen, zou u alstublieft met uw motoragenten over een uurtje terug willen komen..?)(jaja mensen, echt gebeurd!), het regelen van een oud orgel (dag meneer de bisschop van suriname mogen we eventjes uw antieke orgel lenen om het via de hobbeldebobbelweg naar boskamp per (lekke!)boot te transporteren naar Batavia (herhaling: moerasgebied!), acht ja en zo nog duizend andere dingen die je moet regelen.Stresss!!!!!!!!
Maar! Als je dan uiteindelijk ziet dat de filmploeg draait en dat dat mede door jou mogelijk is GEEFT DAT EEN ONTZETTENDE KICK!!!
Tja en daar doen we het allemaal voor he: de kick!

Ik ben een paar dagen meegegaan tijdens de draaidagen, en ik weer zulke prachtige plaatsen in Suriname gezien...WoW!
Een van de draaidagen was op Kalebaskreek, een Indianendorp verscholen in de jungle.
Het dorp is alleen te bereiken via de rivier. Bij aankomst maakte ik een wandeling door het dorp: prachtig. Een wandelpad omgeven door bloemen in alle kleuren van de regenboog, leidde langs tal van primitieve houten huisjes met rieten daken. Kinderen rende door het uitgestrekte hoge gras en lieten zich van de heuvels rollen. Lachende gezichtjes, vrouwen rondom een vuurtje, de geuren opsnuivend van al dat heerlijks wat uit de kookpot komt. Wat een geluk.
Op het pad valt mijn oog op een iets blinkends: een houten speer met metalen punt.
Een blik in het miniscule dorpsschooltje verraadt de van oudsher ingewortelde hollandsheid. Oude nederlanse lesboekjes liggen keurig opgestapeld op de minstens zo oude lessenaren, waarin een gat voor de inktpot zit. In een opengeslagen boekje lees ik: Jan loopt op straat. Hij ziet een auto. Pas op Jan! Gelukkig heeft de juffrouw de lesstof wat aangepast. Op het bord staat geschreven: Jan loopt door het bos. Hij ziet een slang. Pas op Jan!

Terwijl de crew druk bezig is met filmen, zit ik in het gras en geniet van alles om me heen. Plotseling komt er een klein Indianenmeisje aangelopen, en met haar grote bruine ogen kijkt ze me aan. Niet veel later ben ik omringd door kinderen, die allemaal aan mijn blonde haren willen voelen en zich alom verbazen over het fototoestel dat ik bijheb. We maken foto's van elkaar en zonder dat we elkaar begrijpen, begrijpen we elkaar toch.

Eenmaal terug in de stad ben ik blij dat alles erop zit. Wat heb ik veel gestresst, geleerd en me kapot gewerkt de afgelopen weken. Maar met resultaat.
Ik krijg een mooi aanbod van mn baas om te blijven werken tot en met het Speelfilmfestival in april. An offer I couldn't refuse. Wederom zal ik de coordinatie van het educatieprogramma op me nemen met dit jaar een prachtige film op het menu: Trevossa, dichter en schrijver van het Surinaamse volkslied.

Een uurtje geleden heb ik de champagne laten knallen op kantoor. De aanvraag voor mijn Bachelordiploma is goedgekeurd.
Met de felicitaties van de Examencommissie.

Eindelijk.
Eindelijk werpt het harde werken zijn vruchten af.

Vol plezier en goede moed ga ik de komende weken tegemoet. Met een lach op mijn gezicht geniet ik. Ik geniet van Suriname.

Veel liefs en duizend kussen,
speciaal voor mijn allerliefste zusje
die ik zo ontzettend mis.