Rasta forever aan het randje der beschaving

Lieve schatjes thuis,

Nu alles wat rustiger is geworden op mn werk, heb ik eindelijk de tijd gevonden om te schrijven over een wondere wereld die ik een tijdje geleden beleefd heb...

Op het randje van de beschaving, ligt een dorpje genaamd Atjoni. Het is enkel te bereiken via een weg die ten zuiden van Paramaribo loopt, langs het Brokopondo stuwmeer. Atjoni is het allerlaatste dorpje aan de weg. Daarna....is er alleen nog maar natuur. Eenmaal aangekomen bij het havenplaatje neem ik alles in me op. De felgeschilderde korjalen liggen klaar aan wal om mensen te vervoeren naar de dorpjes die aan de rivier gelegen zijn. Harmonisch dobberen ze, half lek, half afgebladderd, maar ontzettend sterk zoals later blijkt als we de kolkende rivier opgaan. "Rasta forever" lees ik op binnenkant van een van de bootjes. De woorden leven en vinden hun naklank in de harmonieuze levenswijze van de mensen die dit gebied bewonen.

Ten tijde van de wrede slavernij waren het zij, de marrons, die probeerden te ontnappen van de uitbuiting en mishandeling op de plantages. Zware straffen stonden er op deze vorm van 'ongehoorzaamheid', zo zwaar dat de dood slechts een verlossing was. Tja, wij Nederlanders mogen niet bepaald trots zijn op wat we onder het mom van kolonisatie anderen aangedaan hebben. En waarom? Alleen omdat we wilden hebben, bezitten en domineren, met geld als enige drijfveer. Hoe vaak moet de mensheid zich nog stoten als een ezel een diezelfde steen van egoisme? Eigenlijk schaam ik me een beetje om als blanke het land van de marrons te betreden.
Nog geen 200 jaar geleden waren het hun voorouders die het lef hadden te vluchten van de plantages, weg van mijn voorouders. Maar waar naar toe? Ze konden alleen het ondoordringbare woud in, ver uit de handen van de kogels van de blanken. Noodgedwongen moesten ze overleven van en nog belangrijker, met de natuur.

Heden ten dage zijn het (in mijn ogen) de marrons die een ware, pure en eerlijke manier van leven hebben. Zij hebben het echte goud in handen.

Eenmaal op de rivier snuif ik de geur van de wind, het water en het bos op. Met boven me een straalblauwe lucht, voor me een oneindig voorstuwende kracht van de rivier die het machtige oerwoud door midden splijt, bekomt me een gevoel van rust. Voor me ligt de oneindigheid der natuur, die voorduurt tot diep in het Amazoneregenwoud van Brazilie. De stinkende stad ligt ver achter me en denkbeeldig vervaagt het gejaagd claxoneren van de auto's tot het melodisch tjirpen van tropische vogelsoorten en het brullen van bosapen.

Behendig passeert de bootsman de inmens grote zwerfkeien die verspreid boven het water uitsteken. Zoals een mes dat door de heerlijkste verse kwarktaart gaat, snijdt de korjaal door de rivier, welke een magische sprankeling krijgt door het laatste licht van de ondergaande zon.
Mijn hand rijkt naar het water. Haar zilveren ring geeft licht in het heldere bronwater en glinstert als door een engel aangeraakt. Zij komt weer tot leven. Ik voel haar, in alles om me heen.


To be continued..