Bostrollen&Tarzans, sprookjes in da jungle!

Vervolg op "Rasta 4-ever aan het randje van de beschaving"...

Als we na de boottocht eenmaal in het dorpje Jaw Jaw aangekomen zijn, is de zon al onder gegaan. De granman (opperhoofd van het dorp) wijst ons de weg naar ons junglehuisje, met uitzicht op de rivier. Tevreden vallen we in slaap met op de achtergrond het ondoorbroken voortkabbelen van de rivier.
's Ochtends word ik gewekt door de ontwakende regenwoud. Papegaaien, brulapen en kakatoes componeren een kakafonie van geluiden die me direct herinneren aan de plaats waar ik ben: Fleurie, Welcome to the JUNGLE! Als ik onze hut (type rieten dak op palen)uitloop, komt na een enorme stoot adrealine, een intense rust op in mijn zijn. Ik besef waar ik me bevind. Ik ben zojuist ontwaakt in het hart van moeder natuur: het regenwoud. Voor zover mijn oog kan reiken zie ik alleen maar groen om me heen. Ik snuif de frisse lucht op. Pure zuurstof. Ik ben, in de longen van de aarde. Door haar aders stroomt het puurste water, kristalhelder in de oorsprong van de Braziliaanse bergen, omgetoverd tot haar kastanjerode beekjes in Para.
Ik knipper met mijn ogen, en als ik ze open, ben ik nog steeds wakker. Ik leef in mijn droom! Of droom ik mijn leven?
Ik ben beland in een sprookje: ik sta op de set van een tropische disney-klassieker. Vandaag ben ik Jane, maar waar is mijn Tarzan?

Vol energie, me voorbereidend om te gaan baden (=wassen)in de rivier, bind ik een panji om m'n heupen. (Een panji is een Surinaams kledingstuk dat alle vrouwen in het binnenland dragen. Het is een omslagdoek met geruit design in alle mogelijke kleuren. Vaak zijn er allerlei versiersels opgeborduurd, zoals "Wan Lobi" (One Love)of "Sweetie Sranan" (iets als het Mooie, zoete Suriname.) Met m'n pangi om en mn tandenborstel in mn hand, loop ik richting het water. Wat ik daar aantref is werkelijk een sprookje. Tal van vrouwen in felgekleurde pangi's zijn aan het baden. Ze wassen hun stevige donkere huid in het heldere water, dat het zonlicht op hun lichaam doet weerkaatsen. Ze kletsen met elkaar en lachen er lustig op los. De klanken en kreten die ik uit hun mond hoor komen, zijn nieuw voor me, maar 1 ding is duidelijk: ze genieten met volle teugen. Een paar meter verderop zijn vrouwen aan het wassen. Op de grote keien spreiden ze hun kleding uit en met een beetje zeep schrobben ze hun lakens en panji's schoon. Onder een kleine waterval spoelen ze het sop eruit. Kinderen springen behendig her en der van steen tot steen. De kleine atletische jongenslichamen verraden hun uiteindelijke bouw: gespierd en lenig zoals de volwassen mannen in het dorp zijn. Het kan ook niet anders dan dat hun lichamen ronduit perfect zijn. Alles wat ze doen is in overeenstemming met de moeder aarde. Al hun voedsel, voornamelijk vruchten, noten en cassave, halen ze uit de natuur. Ze werken met de natuur, halen hun hout uit het bos, vis uit de rivier, jagen op wild in de jungle. Tja meneer Calvin Klein, ik zou toch echt eens even hier gaan kijken als u op zoek bent naar een nieuwe onderbroeken-show-model-mooie-donkere-variant als ik u was...

Na een tijdje observeren besluit ikzelf het water in te gaan, wat niet geheel onbelet blijft door de nog vrijgezelle mannen in het dorp...

Ik sta in de rivier mijn tanden te poetsen en dan staat er plotseling achter me: een kleine bolle bosneger. Zijn zwarte kroesharen staan recht omhoog en hij kijkt me met zijn donkere ogen aan. Hij zegt iets tegen me en begint schaterend te lachen, zijn witte tanden ontbloot. Ik begrijp er geen bal van. Met een big smile kijkt hij me vragend aan en ik lig in een deuk: ik kan niet anders dan een vergelijking trekken met een van mijn jeugdherinneringen aan de Efteling. Wederom ben ik in een sprookje beland. Deze man is een personage, ontsnapt uit de Efteling.

Diep verscholen in commerciele vermakelijkheidsindustrie van meneer Kaatsheuvel ligt op een steenworp afstand van het Sprookjesbos, de wondere wereld van Droomvlucht. Droomvlucht is de wereld van de elfjes. Ze schommelen, lachen en kirren in de prachtige plastic natuur van kunstgras en piepschuim bomen. In datzelfde bos wonen bij de elfjes de bostrolletjes. Het zijn van die kleine, afstotelijke, maar erg grappige mannetjes die elfjes pesten, bostorren vangen of zich wassen onder een straaltje water van een watervalletje waarvan je je de pleuris schrikt als je met een rotgang in het droomvluchtkarretje naar beneden bent geroetsjt. De man die daar in het water naast me staat is een trolletje van het laatste kaliber.
Brabbelend in een taaltje dat ik niet begrijp, schept hij het water met zijn handen uit de rivier en laat het over zijn hoofd vallen. Luid lachend kijkt hij me aan. Ik lach met hem mee. Ik zeg hem dat ik hem niet versta en in gebrekkig nederlands vraagt hij waar mijn man is. Op het antwoord dat ik die niet heb, gaat hij NOG breder lachen en steekt zijn duim op naar zijn vrienden, die de hele scene vanuit een verderopgelegen zwerfkei nauwkeurig gadeslaan. "Jij willen wonen in de bos als mijn vrouw met boslandcreoolse man?" is de tweede vraag. Uhn tja, hoezo direct? Perplex luister ik naar zijn verhaal: Ikke nog niet sijn getrouwd. Zoeke mooie vrouw die kan maken eten, ik ga jagen in die bos. Wij maken mooie boslandcreoolse kinderen met blonde haren.
Fleur:"........." (=even stil)
Even flitst het door mn hoofd: Wow hier in het oerwoud wonen tussen de wilde dieren, in de natuur, maar tegelijkertijd is die gedachte weg en komt die standaard gedachte (die normaal op zaterdagavond rond sluitingstijd domineert)weer in me op: Hoe kom ik in godsnaam van deze vent af???
Ondertussen komt Trollemans dichterbij; speels spettert hij me nat met water.
Jaja ik begrijp wel waar dat heen gaat. Godverdomme ik wil weg hier. Help...

Ineens hoor ik een bekende stem achter me "Hey fleur, alles goed hier?" vraagt Menno me. Dank u, dank u, de hulptroepen zijn gearriveerd voor actie save the fleuriewhale. Als ik hem aankijk en antwoord "ja, alles goed", weet hij dat mijn ogen zeggen wat mijn mond niet kan uitspreken.
"Deze boslandcreoolse man zoekt een vrouw die kan koken en boslandcreoolse kinderen met blonde haren kan maken, ken jij nog iemand?" floep ik eruit. "Nee ken niemand, zegt hij en plotsling tilt hij me op uit het water, "maar ik ken wel een lief blond meisje dat nu gaat genieten van een hollandse uitsmijter op witbrood, want die heb ik net vers voor je gebakken." Ik kan nog net doeiiii, ik ga eten! roepen naar het bruine beteuterde bolletje in het water, voordat Menno me de trap op tilt.
Voordat ik mijn tanden in het heerlijke ontbijtje heb gezet, sluit ik mijn ogen en komt er een glimlach op mijn gezicht.
Eventjes zit ik weer in een film.
Ik ben net gered.
Door mijn Tarzan.